Het woord ‘religiositeit’ wordt in de woordenboeken uitgelegd als ‘godsdienstigheid’, ‘vroomheid’. In onze multi-diverse samenleving is dit een erg verouderde betekenis. Hebben mensen die zich niet-godsdienstig of niet-gelovig profileren dan geen vermogen tot religiositeit? Moet het begrip vervangen worden of een nieuwe invulling krijgen?
Samenleven in onze multi-diverse samenleving vereist dat men minstens probeert aan te voelen wat andersdenkenden gaande houdt. Het vereist een basishouding van tolerantie. Maar hoever gaat dit tolerantie? Is in een maatschappij, gebouwd op ‘vrije meningsuiting’, zomaar gelijk wat beweren – vaak gekscherend – toegestaan? Hoe open of hoe breeddenkend moet je je opstellen?
Heel wat kerkverlaters blijven toch wel ervaren, of kunnen er geen afscheid van nemen, dat er toch wel ‘iets moet zijn tussen hemel en aarde’. Hiervoor gebruiken we de term ‘ietsisme’. Is het een goede zaak? Is niet elke mens vanaf de geboorte een ‘in iets’-gelovige?