Op 25 juni 2024 werd in de media de volgende mededeling verspreid:
“De rechtbank in Mechelen heeft voormalig aartsbisschop Jozef De Kesel en huidig aartsbisschop Luc Terlinden schuldig bevonden aan discriminatie. Een vrouw die zich wilde inschrijven voor een opleiding tot diaken werd tweemaal geweigerd omdat ze een vrouw is.
Beide prelaten kregen een boete opgelegd van 1.500 euro, als schadevergoeding.
De Belgische bisschoppen schreven ooit: “Niets staat vrouwen in de weg om de hedendaagse taken en plichten van diakens uit te voeren”.
In Herent, een parochie zonder vaste parochiepriester, verzorgt een ploeg vrijwilligers – vijf mannen en acht vrouwen – vieringen en uitvaarten. Met een opleiding tot diaken wilde één van de vrijwillige vrouwen haar voorgaan in de vieringen verbeteren.”
Helaas … en … omdat ze een vrouw is die volgens de kerkelijke regels toch niet tot diaken gewijd kan worden, mag ze de opleiding niet volgen. “Omdat ze geen diaken kan worden, heeft zo’n opleiding geen zin,” oordeelden beide bisschoppen.
Bizar, de leiding van een gemeenschap die bezieling in haar werking meer dan nodig heeft, weigerde tot tweemaal toe de inschrijving van een medewerkster uit Herent om een opleiding tot diaken te volgen.
Bizar, dat, iets wat 50 jaar geleden geen issue (meer) was, vandaag niet meer kan. Voortschrijdend inzicht? Conservatieve reflex? De ‘tijdsgeest’ wereldvreemd aanvoelend? De concilie-geest kwijtgespeeld? Misschien dat Mgr. De Smedt een vingerwijzing kan geven:
We verwijzen hierboven naar een interview van Godfried Bomans (‘Een Hollander ontdekt Vlaanderen’ uit 1971). Aan het einde van het fragment zegt Mgr. De Smedt: “… vrouwen die op het seminarie cursussen volgen en dan regelmatig, volledig”. Hij zegt het lichtjes schouderophalend en de lippen ietwat tuitend. Non-verbaal een ‘So What?’
Wat nu …?
Gaan de prelaten hun hoofd buigen, de boete deemoedig betalen, en de vrijwilligster van Herent uitnodigen om de opleiding tot diaken alsnog te willen volgen?